من هم مثل شما آسمان را دوست دارم برای همین از روز یک شنبه ذهنم قفل شد روی این کلمه و نمی‌توانستم هیچ چیز دیگری را جایگزنش کنم. انگار پاک‌کنی برداشته بودید و از دم هر کلمه‌ای که قصد ورود به ذهنم را داشت پاک می‌کردید. نمی‌دانم چه شد که سد محکم آسمان آبی رنگ شکست و جایش را به گل نیلوفر آبی داد. شاید آبی بودن وجه اشتراکشان بود.

اینکه نیلوفر آبی در کجای این دنیا سر از گل و لای مرداب‌ها در می‌آورد خیلی برایم مهم نیست. مصر یا اینکه گل ملی کشور هند است یا بعدها سر از جاهای دیگر هم در آورده است بماند برای من مهم این است که پا به ایران هم گذاشته و رد پایش را تا دوران هخامنشیان و ساسانیان هم گرفته‌ام.

این گل همیشه برایم سمبل نامیرایی و رستاخیز بوده است. برایم معنی ایستادگی و صبر در برابر انبوه مشکلات را داشته و خواهد داشت. جالب بود در جایی خواندم این گل در طول نسل‌ها برای مردم الهام بخش ایمان بوده است. باورت می‌شود از دلِ زمین گل‌‌‌‏آلود، گُلی به این زیبایی بیرون بزند و ‌‌‌‏با شکوفه‌‌‌‏های زیبا و برگ‌‌‌‏هایی بی‌‌‌‏عیب و نقصش دلربایی کند.

این گل گیاهی است آبزی، زیبا و پایا، دارای برگ‌های بزرگ و پهن، قلبی شکل به پهنای ۳ تا ۳۰ سانتی‌متر که در سطح آب و یا در آب غوطه‌ور هستند.

طول عمر نیلوفر آن را برای من متفاوت‌تر از بقیه گل‌ها کرده است، اینکه می‌تواند در شرایط آب و هوایی سخت زنده ‌‌‌‏بماند و بذرش تا هزاران سال قابلیت ادامه‌‌‌‏ی حیات داشته باشد و با‌‌‌‏ وجود گذشت قرن‌‌‌‏ها، پروتئین موجود در بذرش قادر به افزایش جوانه‌‌‌‏زنی حتی در زمان نبود نور خورشید را دارد. زندگی این گل پر از شگفتی است و خواندن در مورد آن یک دوره‌ی کامل خداشناسی است.

خیلی از مردم معتقدند که نیلوفر گُلی معنوی است و به خاطر طول عمرش آن را احترام می‌کنند و یا آن را نمادی از انسان‌هایی می‌دانند که شعور و عشق را توأمان برای رسالت انسانی و بقا جاودانگی به کار می‌برند.

نیلوفر آبی به سوی آسمان اوج می‌گیرد و دل از زمین می‌کند. باورت می‌شود که از آبی گِل‌ آلود، نیلوفری بسیار زیبا و خوشبو بیرون بزند. باورمان بشود یا نشود این گُل با این شرایط رشد می‌کند و بی تفاوت نسبت به آلودگی اطرافش راه خودش را می‌رود چشم از آسمان بر نمی‌دارد که مبادا راه را گم کند.